İnsanları zayıf yapan acılarıdır. Örneğin dişin ağrıyorsa çektirmeli, parmağın acıyorsa koparmalısın felsefesi çok erkeksi olsa da kadın-erkek birçok insan için hayat felsefesi olmuştur.
Aslında hepimizin yaşamının belirli dönemlerinde, acı çektiğimiz, hatırlamak istemediğimiz, kötü anılar ve acılar bulunur. Öte yandan psikolojik olarak unutmak gibi harika bir savunma mekanizması ile donatılmış insan, acılarını yavaş yavaş bilinçaltına gönderir. Tabi tamamen unutmaz. Tıpkı buzdolabından tekrar çıkarılmayı bekleyen ürün gibi.
İşte bu acılar ve kötü maceralar öyle zamanlarda bilinçüstüne çıkar ki sizi kıpırdayamaz, hareket edemez, ürkek ve kayıtsız hale getirirler. Unutma mekanizması bu durumlarda devre dışı kalır ve sizi kısıtlar. Bu durumda karşınızdaki olaya karşı zayıflamış, güçsüz ve çaresiz hissedebilirsiniz.
Bu durumda hareket tarzları nelerdir?
Peki bizi zayıflatan bu acılardan nasıl kurtuluruz sorusu ise tamamen kişinin karekteri ve ego ile ilgili. Bazısı iyice içe kapanıp, ürkekleşirken bazı insanlar ise “inceldiği yerden kopsun”, “kangren olan parmağı kes” babayiğitliği ile davranır. Her iki tepki de doğaldır. Yani biri diğerinden üstün değildir. Sadece kişiden kişiye değişen bir tepki tarzıdır. Aslında bir kısım insan ise acılarından aldığı ders ile güçlenebilir dahi.
Siz hangisini kabul ediyorsunuz?
- a) Acılar bizi güçlü kılar sözünü mü?
- b) İnsanları zayıflatan şey, acılarıdır mı?
- c) Yoksa her ikisi de sizin için geçerli mi?
Yorumlarınızı bekliyoruz (aşağıdaki yorum kısmından mesaj gönderebilirsiniz).
Benzeyen konular
Yorumlara Bak (1)
Ben B seçeneğini seçiyorum. Acılar insanları zayıf yapar, tırsık yapar. Bu nedenle acıyan şeyi kesip atmak gerek bence.